Tuimelen boven Taupo

Na het klauteren en abseilen in de grotten, hoefde ik nu vrij weinig
te doen... Namelijk in het vliegtuig stappen, wachten tot ik op 15,000
feet/4,575 km hoogte was boven Lake Taupo (het grootste meer in
Nieuw-Zeeland) en naar buiten springen en zelfs dat hoefde ik niet
zelf te doen! Skydiven stond op t programma. Aangekomen op het
vliegveld werd ik voor de tv gezeteld en kreeg ik twee video's te
zien. Ik kon namelijk uit drie verschillende programma's kiezen:
alleen de sprong, de sprong met foto's, video en een tshirt of de
sprong met foto's, extra persoonlijke video met 'interviews', tshirt
en nog meer dingen die ik niet meer weet...maar het was het extra geld
zeker niet waard in ieder geval. De 'persoonlijke' video was ook echt
niet boeiender dan de eerste met alleen de toevoeging: "Are you
ready?" "Yeah!". Dus ik heb voor de tweede optie gekozen, omdat het
toch wel heel vet is om die video te hebben (ook al ziet het er niet
uit :p). Je kon ook nog kiezen tussen een sprong van 12,000 of 15,000
feet, maar die keuze had ik meteen al gemaakt. Als je zoiets doet, dan
maar meteen goed. 15,000 feet dus... Een video betekende wel dat er
NOG iemand mee zou springen. Het is al een duosprong, maar nu ging er
ook nog een cameraman mee naar beneden. Dit maakte het wel een erg
duur grapje, maarja..
Ik moet zeggen dat de zenuwen eigenlijk heel erg meevielen. Iets wat
ik niet had verwacht. Ik was erg vroeg, dus moest nog een tijdje
wachten. Lekker buiten aan een picknicktafel gezeten en gekeken hoe
andere mensen sprongen. Nog even met een meisje gesproken die stond te
wachten op haar video. Ze was de enige in het vliegtuig die van 15,000
feet ging springen en zij vond het toch wel heel erg spannend worden
toen iedereen er bij 12,000 uit ging. En dat is ook precies wanneer ik
dacht dat de zenuwen zouden komen (en dan natuurlijk als hoogtepunt
het moment dat je er daadwerkelijk uit moet). Ik had precies hetzelfde
in mijn vliegtuig. Van de vijf die een sprong gingen maken was ik de
enige die van 15,000 feet ging. Toen de rest eruit sprong kwamen de
zenuwen alleen nog steeds niet... En ook niet toen we een paar minuten
later op mijn hoogte waren. Vastgebonden aan mijn medespringer
schuiven we naar voren op de bank naar de opening terwijl de cameraman
half uit het vliegtuig klimt om me te filmen. Vreemd genoeg nog steeds
geen zenuwen! Ik had er gewoon wel zin in :). En op het moment dat je
echt uit het vliegtuig gaat moet je je hoofd op de schouder achter je
leggen om een kopstoot te voorkomen bij de val. Dit betekent echter
dat je niet eens naar beneden kan kijken als je springt wat het een
stuk minder eng maakt. Als de vrije val eenmaal begint maak je volgens
mij een 'koprol' in de lucht, maar het voelt als meer en is dan ook
een beetje misselijkmakend. Maar wat een adrenalinerush! Omg, wat is
dat vet zeg. En toen een vrije val van een minuut lang! Ik ben zo
bezig met het vallen dat ik alleen maar naar beneden kijk en vergeet
om echt om me heen te kijken, maar gelukkig weet mijn springer me er
aan te herinneren door 'subtiel' mijn hoofd te sturen. Dan bedenk ik
me ook opeens weer dat ik gefilmd wordt en kijk maar even in de
camera. De cameraman maakt allemaal bewegingen waarvan ik denk dat hij
wilt dat ik ze nadoe, maar hoewel ik het wel probeer lukt het me niet
om mijn ledematen te bewegen zoals ik wil. Daarnaast wil ik natuurlijk
niet te erg afwijken van de bananashape die je aan moet nemen tijdens
je val ;). Een mintuut klinkt misschien kort, maar als je valt is het
toch best een tijd. En als je dan genoeg bent afgedaald gaat opeens je
parachute open wat je, nadat je het hoort, direct met een enorme klap
in het meest persoonlijke plekje van je lichaam voelt. Nu je niet meer
zo druk bent met het nadenken over je val, merk je opeens de keiharde
hoofdpijn op. Echt waar, ik was bang dat mijn hoofd zou imploderen. Er
was echter niks over gezegd dus het zou wel niet normaal zijn. Omdat
ik geen pussy wil lijken, zeg ik er maar niks over. Gelukkig zegt mijn
jumper na een paar seconden: "Does your head hurt?", waarop ik snel
antwoord: "God yeah!!". Met het dichtknijpen van je neus en blazen is
het gelukkig snel opgelost :). Langzaam maken we onze weg naar beneden
en nu alle spanning weg is kan ik echt genieten van het uitzicht.
Nouja, de adrenaline giert nog steeds door m'n lichaam, maar ik kan
weer nadenken... Wat is dit mooi zeg!
Na een voorbeeldige landing bedank ik mijn medejumper en cameraman en
wacht in spanning tot ik mijn video te zien krijg. En hij was...
voorbeeldig...
Maar zo awesome!